poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Faktury otrzymane po terminie

W praktyce gospodarczej zdarza się, że wykonawca danego rodzaju usługi nie fakturuje jej terminowo, to znaczy dostarcza ją do spółki nabywcy po upłynięciu terminu zobowiązania podatkowego za miesiąc którego dany dokument dotyczył. Niejednokrotnie dopiero po kilku miesiącach przedsiębiorca wystawia zaległą fakturę. 

Dla zlecającego usługę problemem jest niemożność zakwalifikowania danego wydatku do kosztów, jak również odliczenia z tego tytułu podatku VAT. Największym problemem z jakim spotykają się działy finansowe, to możliwość zaliczenia takiej "przeterminowanej" faktury do kosztów. Jednak zgodnie z art.20 ust.1 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić w postaci zapisu każde zdarzenie, które miało miejsce w okresie sprawozdawczym. Za okres sprawozdawczy uznaje się, zgodnie z zasadą memoriału, rok obrotowy. Tak więc wpływ przeterminowanej faktury do Spółki może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu, pod datą jej wpływu. To właśnie data wpływu faktury wyznacza również moment nabycia uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego. 

Dojść może również do takiej sytuacji, iż spółka mimo próśb, faktur za wykonane na jej rzecz usługi nie otrzyma. Przede wszystkim jest to problem usługodawcy, gdyż zaniechanie tego obowiązku podlega karze grzywny. Spółka zlecająca usługę może zaksięgować operację, nawet szacunkowo, na podstawie innego dokumentu potwierdzającego zawarcie transakcji między stronami. Przede wszystkim powinna to być umowa, na podstawie której można bezpośrednio odnieść w koszty daną kwotę. W przypadku, gdy wartość usługi jest znana, konto kosztowe koresponduje z pozycją Zobowiązania wobec dostawcy. Jeśli jednak dysponujemy szacunkami, obciąża się wtedy pozycję Rezerwy - za każdym razem, gdy kwota zobowiązania nie jest pewna. 

Otrzymanie faktury po terminie umożliwia odliczenie VAT naliczonego, gdyż decydujący w tym przypadku jest moment wpływu faktury do spółki.

sobota, 3 sierpnia 2013

Ulepszenie środka trwałego a jego wartość początkowa

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, w przypadku gdy poniesione w roku podatkowym nakłady na przebudowę, rozbudowę, ulepszenie, rekonstrukcję czy modernizację środka trwałego nie przekroczą wartości 3 500,00 złotych, wartość ulepszenia można odnieść bezpośrednio w koszty w momencie ich poniesienia. Nadwyżka ponad kwotę wymienioną, powinna najpierw powiększyć wartość środka trwałego i od zaktualizowanej kwoty powinny być dokonywane odpisy amortyzacyjne. Podobna zasada ma zastosowanie do tych środków trwałych, które na moment poniesienia wydatków modernizacyjnych utraciły wartość i nie są amortyzowane. W przypadku poniesienia wydatków powyżej 3 500,00 złotych rocznie, należy ponownie aktywować je w ewidencji środków trwałych i dokonywać miesięcznych odpisów.

Wyjątek od tej reguły ma zastosowanie do środków transportowych, a dokładnie samochodów osobowych o wartości powyżej 20 000,00 euro na moment ich nabycia. Jakiekolwiek poczynione w późniejszym okresie nakłady, np. zakup klimatyzacji do samochodu czy instalacji gazowej traktowane są jako modernizacja, gdy da się dowieść, że wartość początkowa samochodu z tymi elementami byłaby wyższa w momencie zakupu samochodu, niż bez tych nakładów. Skoro już w momencie nabycia samochodu o wartości powyżej 20 000,00 euro, dokonano jego "korekty" do maksymalnej wartości jaka podatkowo może być uznana za koszt uzyskania przychodu, to również wszelkie inne poczynione wydatki modernizacyjne, również gdy samochód nie wykazuje żadnej wartości - nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu. Wydatki modernizacyjne bowiem tylko zwiększają wartość samochodu, od którego wyznaczono maksymalną kwotę możliwą do zamortyzowania w całym okresie jego użytkowania, jak również po jego upływie.

Zaprzestanie amortyzacji środka trwałego

Za podstawę zaprzestania amortyzacji środka trwałego uznaje się zakończenie działalności, likwidację czy sprzedaż przedsiębiorstwa. Amortyzacja zgodnie z zapisami Ustawy o Rachunkowości, następuje na skutek używania składnika przedsiębiorstwa, lub też wskutek upływu czasu. Istnieje więc taka możliwość, że środek trwały czasowo nieużytkowany w przedsiębiorstwie, nadal będzie amortyzowany. Odpisy takie stanowią koszt uzyskania przychodu. Prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie jest uzależnione od uzyskiwana przychodów z tytułu eksploatacji środka trwałego. 

W przypadku, gdy składniki majątku przestają być wykorzystywane na skutek zakończenia działalności, konieczne jest zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Niezamortyzowana wartość środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodu.

piątek, 2 sierpnia 2013

Stawka VAT przy przebudowie budynku

Stanowisko organów podatkowych odnośnie zastosowania odpowiedniej stawki dotyczącej robót budowlanych czasem okazuje się błędnym, tym samym niekorzystnym dla stron transakcji gospodarczej. Powszechnie przyjęta zasada jest następująca, iż prace budowlane w budynkach niemieszkalnych są opodatkowane stawką podstawową (23% VAT), natomiast odnośnie lokali mieszkalnych zastosowania ma stawka preferencyjna, tj. 8% VAT. Przez lokale mieszkalne należy rozumieć definicję zgodną z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, a więc do nich zaliczamy: 

1) samodzielne budynki jak pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie itp.

2) domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu

3) budynki samodzielne, domy bliźniacze lub szeregowe o dwóch mieszkaniach

4) budynki mieszkalne pozostałe, takie jak: budynki mieszkalne, o trzech i więcej mieszkaniach

5) budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.

Błędem jest stosowanie stawki VAT w odniesieniu do realizowanych w budynku prac odpowiedniej na moment ich rozpoczęcia. Z interpretacji indywidualnej Ministra Finansów 
( PT8/033/89/195/SBA/13/RD-12031)  można wywnioskować, iż właściwe jest odniesienie stawki VAT do obiektu, który ma być efektem prowadzonej inwestycji. 

Tak więc przedsiębiorca, który zamierza nabyć budynek niemieszkalny, z zamiarem jego przeznaczenia na mieszkalny, może skorzystać stosując do prowadzonych prac stawkę preferencyjną. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby przynajmniej częściowo skorzystać z tego przywileju. Przedsiębiorca, który zamierza budynek niemieszkalny przekształcić w mieszkalno - usługowy, tj. taki  którego część będzie przeznaczona na wykonywanie działalności gospodarczej, może zastosować stawkę VAT podstawową (tj.23%) tylko do tej części budynku, którą przeznaczy na prowadzenie działalności. W jego gestii będzie natomiast odpowiednie udokumentowanie poniesionych kosztów, przykładowo oddzielne zafakturowanie kosztów robót w części mieszkalnej, a oddzielnie w części użytkowej.