Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w 2013 roku

Wybór sposobu płacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie wymaga konsekwencji w jego stosowaniu przez cały okres prowadzenia działalności gospodarczej. Osoba fizyczna prowadząca działalność w roku 2013 ma trzy możliwości odprowadzania należnego Urzędowi Skarbowemu podatku, a mianowicie: 

1) zapłata zaliczki w formie podstawowej 

2) zapłata zaliczki w okresie kwartalnym 

3) zapłata zaliczki w formie uproszczonej 

Ostatnia z możliwości regulowania zobowiązań jest w pewnych sytuacjach najbardziej dogodna dla podatnika. Pozwala ona na regulowanie zobowiązań podatkowych co miesiąc w stałej wysokości, obliczonej na podstawie kwoty podatku wykazanego do uiszczenia w latach poprzednich tj. w roku 2011 lub 2010. Dogodność tej formy nad innymi polega na tym, że przedsiębiorstwa które za rok 2011 wykazały relatywnie niski dochód, a tym samym wartość podatku - w roku 2013 skorzystają w postaci niskich zobowiązań podatkowych płaconych do US co miesiąc. Oczywiście ewentualna nadpłata lub niedopłata w podatku zostanie i tak uregulowana w końcoworocznym zobowiązaniu podatkowym, jednakże w przypadku firm sezonowych ma to znaczenie niebagatelne. Dla przykładu, jeśli przedsiębiorstwo w roku 2011 wykazało w zeznaniu podatkowym zobowiązanie podatkowe w wysokości 120 000 zł, to od miesiąca stycznia 2013 jest uprawnione do zapłaty 1/12 wartości wykazanego podatku za cały 2011 rok. Przez każdy miesiąc, aż do grudnia włącznie przedsiębiorca będzie uiszczał na konto US kwotę 10 000, 00 zł. niezależnie od wykazanego dochodu lub STRATY. Końcowe rozliczenie roku 2013 będzie już obliczone na podstawie rzeczywistych osiągniętych dochodów i obliczonego od nich zobowiązania - od którego zostaną odjęte zapłacone zaliczki czyli razem 120 000.00 zł. Co ważne, aby skorzystać z tego przywileju, deklaracja dochodu podatnika podatku od osób fizycznych za 2011 rok nie mogła zakończyć się wykazaniem straty, oraz dochód podatnika za cały rok powinien być większy niż 3 091 zł. Jeśli ten warunek nie zostanie spełniony, istnieje możliwość ustalenia zaliczek na podstawie zobowiązania podatkowego wykazanego za rok 2010, o ile rok ten nie zamknął się również dla podatnika stratą lub dochodem niższym niż 3 091 zł. Do podstawy obliczenia nie korzysta się z danych roku poprzedniego, lecz dwóch lat poprzedzających ten okres, stąd też zeznanie podatkowe za rok 2012 nie może posłużyć do obliczenia uproszczonych zaliczek na podatek dochodowy płatnych od 2013 roku.  Istnieją również wady stosowania tej metody. Z metody uproszczonej nie mogą skorzystać podatnicy, którzy po raz pierwszy podjęli działalność w danym roku podatkowym lub rok wcześniej. (brak jest takim podatnikom podstawy za lata wcześniejsze do obliczenia zaliczek uproszczonych). Dodatkowo, wybierając uproszczoną metodę naliczania podatku, trzeba liczyć się, niestety, z możliwą koniecznością zmiany ustalonego poziomu stałej kwoty zaliczki. Zmiana ta zostanie dokonana przez US, w wypadku gdy podatnik dokona w trakcie roku trwania preferencji korekty zobowiązania podatkowego za lata poprzednie ( gdyż korekta zeznania roku 2011 będącego podstawą obliczenia złożona w roku 2013 wpłynie bezpośrednio na zmianę podstawy wyliczenia uproszczonych zaliczek). Metoda powyższa jest możliwa do zastosowania zarówno dla podatników - osób fizycznych - opłacających zaliczki w formie skali podatkowej (18% i 32%) oraz w formie podatku liniowego (19%). Kwota ustalanej jednakowej comiesięcznej zaliczki może ulec obniżeniu o składkę na ubezpieczenie zdrowotne zapłaconą w danym miesiącu przez podatnika. Kwota składki, o którą się zmniejsza zaliczkę na podatek, nie może jednak przekroczyć 7,75% podstawy jej wymiaru.Podatnik, który po raz pierwszy wybrał uproszczoną formę wpłacania zaliczek na podatek dochodowy powinien do 20 lutego roku podatkowego zawiadomić na piśmie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej formy wpłacania zaliczek.

Zapłata zaliczek w formie podstawowej polega na opłacaniu zaliczek comiesięcznych na podstawie rzeczywiście uzyskanego dochodu. Dla przypomnienia, przy korzystaniu z opodatkowania dochodów w formie skali (18% i 32%) dochód powstaje w momencie przekroczenia kwoty 3 091 zł. Przy skorzystaniu z opodatkowania w formie podatku liniowego dochód będący podstawą opodatkowania nie został ograniczony tj. co do zasady zobowiązanie podatkowe powstaje już od pierwszej "złotówki" wykazanego dochodu. Bez względu na formę opodatkowania, podatek dochodowy pomniejsza się o zapłacone przez podatnika składki na ubezpieczenie zdrowotne, przy czym kwota odliczenia nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki. Przypomnieć należy, że ustalanie dochodu do opodatkowania nie polega na odrębnym wykazywaniu kosztów i przychodów za dany miesiąc, ale na obliczaniu dochodu za rozpatrywany miesiąc z uwzględnieniem miesięcy poprzednich. Tak więc wykazując dochód za miesiąc maj, konieczne jest dodanie do dochodu obliczonego za miesiąc maj również dochodów wykazanych za miesiące styczeń - kwiecień. Od tak obliczonego podatku odejmuje się zaliczki już wpłacone do US w poprzednich czterech miesiącach. 

Trzecią formą regulowania zobowiązań podatkowych jest rozliczanie podatku kwartalnie. Przysługuje ono jednak znacznie węższej grupie, uprawnionymi do stosowania takiego sposobu rozliczenia są osoby posiadające status tzw. "małego podatnika" (czyli w 2012 r. uzyskały przychód ze sprzedaży wraz z VAT w wysokości nieprzekraczającej kwoty 4.922.000 zł bądź w 2013 r. rozpoczęły prowadzenie działalności gospodarczej). Forma regulowania zobowiązań polega na tym, że zaliczki płacone są co trzy miesiące, od tego kwartału w którym powstał dochód w przypadku osób rozliczających się wg skali (18% i 32%) przekraczający 3 091 zł. Jeśli kwartalnie rozliczają się osoby stosujące podatek liniowy, limit 3 091 zł.  nie obowiązuje. Podobnie jak w poprzednich przypadkach, zaliczkę stanowi dochód pomniejszony o składki zapłacone na ubezpieczenia społeczne podatnika - o ile podatnik nie zalicza tych składek do kosztów uzyskania przychodów - obliczony podatek zmniejsza się o kwotę składki zapłaconej na ubezpieczenie zdrowotne (kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki).  Forma obliczania zobowiązania podatkowego jest identyczna jak w przypadku zapłaty zaliczek w formie podstawowej, natomiast dla podatnika dogodnością może być sposób ich zapłaty w cyklach kwartalnych co pozwala już dużo wcześniej na przygotowanie odpowiednich zasobów gotówkowych na uregulowanie zobowiązania podatkowego.

Podatnik, który po raz pierwszy wybrał uproszczoną formę wpłacania zaliczek na podatek dochodowy powinien do 20 lutego roku podatkowego zawiadomić na piśmie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej formy wpłacania zaliczek. O wyborze kwartalnego sposobu opłacania zaliczek na podatek dochodowy podatnik powinien zawiadomić US 20 lutego roku podatkowego (mały podatnik) lub w terminie do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności  , jeśli rozpoczyna działalność w trakcie roku podatkowego. Podatnik rozpoczynający prowadzenie działalności może złożyć takie zawiadomienie we wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej ( CEIDG-1), który stanowi jednocześnie zgłoszenie do naczelnika urzędu skarbowego.Nie jest konieczne informowanie odrębnym pismem US o wyborze formy płacenia zaliczek. Wybrany sposób płacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie musi być co roku potwierdzany, jeśli nie ulega zmianie.

Świadczenia z tytułu podróży służbowej

Odbywanie przez pracownika podróży służbowej jest świadczeniem niezależnym od wynagrodzenia . Za podróż służbową uznaje się wykonywanie zadania przez pracownika w określonym terminie i miejscu, które znajduje się poza miejscem w którym pracownik zwykle świadczy pracę.

Sama podróż służbowa nie jest traktowana jako czas wykonywania pracy - jeśli jednak odbywa się ona w godzinach normalnego czasu pracy ( przypuśćmy od godz. 7 do godz. 15) to pracownikowi z tego tytułu przysługuje wynagrodzenie takie, jakby praca była świadczona. Jeśli jednak podróż służbowa odbywa się poza obowiązującym pracownika czasem pracy ( na przykład w godzinach 19 - 20 ) , czas tej podróży jest traktowany jako czas prywatny. Pracownik nie ma prawa do kompensaty również w przypadku, gdy podróż służbowa odbywa się w niedzielę.

Inaczej natomiast traktowane jest faktyczne wykonywanie pracy w czasie podróży służbowej. Jeśli odbywa się ona w godzinach ponadnormatywnych - pracownikowi z tego tytułu przysługuje wynagrodzenie za przepracowanie godzin nadliczbowych. Obowiązkiem pracownika jest jednak udowodnienie, że w trakcie odbywanie podróży świadczył pracę ponad obowiązujący go na przykład dzienny wymiar czasu pracy wynoszący 8 godzin.

Z tytułu odbywania podróży służbowej pracownikowi przysługują zwrot poniesionych wydatków i diety. 

Za dietę uznaje się pieniężny ekwiwalent zwiększonych kosztów wyżywienia. Obecnie wysokość diety wynosi 23 zł za dobę. Jeśli pracownikowi zapewniono jednak całodobowe wyżywienie lub gdy wykonuje pracę w miejscu zamieszkania - dieta nie przysługuje. W przypadku podróży służbowej diety przyznaje się w następującej wysokości: jeśli podróż trwa nie dłużej niż 8 godzin - dieta nie przysługuje. W przypadku trwania podróży do 12 godzin przysługuje połowa diety, powyżej 12 godzin przysługuje dieta w pełnej wysokości. Jeśli natomiast podróż służbowa trwa dłużej niż dobę - to z reguły za każdą kolejną dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości. Wyjątkiem jest, gdy podróż służbowa trwa nie dłużej niż 8 godzin kolejnej rozpoczętej doby - wtedy należy się jedynie połowa diety.

Za poniesione z tytułu odbywania podróży służbowej wydatki uznaje się: przejazd do miejscowości stanowiącej cel podróży i z powrotem, dojazd środkami komunikacji miejskiej, koszty noclegów oraz inne wydatki określone przez pracodawcę. W przypadku, gdy podróż służbowa odbywa się środkami komunikacji miejskiej - pracownikowi przysługuje za każdą rozpoczętą dobę podróży ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu w wysokości 20% obowiązującej diety. Ryczałt powyższy nie przysługuje, gdy pracodawca wyraził zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdu komunikacją miejską.

Podróż służbowa odbywać się może również przy wykorzystaniu pojazdu prywatnego - wtedy konieczne jest spisanie umowy o korzystaniu przez pracownika z samochodu prywatnego do celów służbowych, a podstawą zwrotu kosztów będzie ewidencja przebiegu pojazdu wynikająca z iloczynu ilości faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

Zwrot kosztów za nocleg na terenie kraju może odbywać się w wysokości faktycznie poniesionej i nie jest limitowany - konieczne jest przedłożenie rachunku. Innym sposobem jest wypłacanie ryczałtu w wysokości 150% diety wówczas, gdy nocleg trwał co najmniej 6 godzin - pomiędzy godz. 21 a 7.

Rozliczenie zagranicznej podróży służbowej nie odbywa się w taki sam sposób jak w przypadku podróży krajowej. Przede wszystkim czas pobytu za granicą zaczyna liczyć się w przypadku podróży komunikacją lądową w chwili przekroczenia granicy polskiej, w przypadku podróży lotniczej - od momentu startu z ostatniego lotniska krajowego. Inaczej również rozpatruje się wysokość diet. Jeśli podróż służbowa trwa ponad dobę - to za każdą kolejną rozpoczętą dobę trwająca więcej niż 8 godzin przysługuje dieta w pełnej wysokości ( gdy kolejna doba nie przekracza 8 godzin - przysługuje połowa diety). Natomiast jeśli podróż trwa jedną dobę i nie dłużej niż 8 godzin to przysługuje 1/3 diety, do 12 godzin - połowa diety, powyżej 12 godzin przysługuje dieta w pełnej wysokości.

Wysokość diet zagranicznych liczona jest w wysokości podanej dla kraju do którego podróż ma się odbywać. Jeśli na przykład docelowym punktem jest Francja, to z chwilą przekroczenia granicy polskiej liczony jest czas pobytu za granicą aż do momentu ponownego przekroczenia granicy polskiej. Mimo, że pracownik odbył podróż przez kilka krajów, to i tak wysokość diety jest obliczana według kraju docelowego, w tym przypadku Francji. Jeśli pracownik za granicą ma zapewnione całodobowe wyżywienie, i tak należy mu się zwrot w wysokości 25% diety. Jeśli jednak ma zapewnione wyżywienie częściowe, to na pokrycie kosztów śniadania należy się 15% diety, obiadu lub kolacji - po 30%, na inne wydatki - 25%. Zwrot kosztów noclegu, podobnie jak w Polsce, może odbywać się w postaci zwrotu kosztów faktycznie poniesionych (do wysokości obowiązującego w danym kraju limitu) lub w postaci ryczałtu - 25% limit określonego dla danego kraju. Zwrot kosztów przejazdów odbywa się na takich samych zasadach jak określone dla podróży krajowej, to znaczy albo w postaci zwrotu kosztów faktycznie poniesionych i udokumentowanych lub w postaci ryczałtu - za każdą rozpoczętą dobę w podróży przysługuje 10% diety. W zakresie innych kosztów poniesionych w trakcie odbywania podróży służbowej zagranicznej - wymienić należy zwrot udokumentowanych kosztów leczenia i zakupu leków za granicą.

Tym, co różni kwestie rozliczania podróży służbowej krajowej a zagranicznej, jest kwestia przekazania pracownikowi środków na pokrycie wymienionych kosztów. W przypadku podróży krajowej, nie ma obowiązku wypłaty pracownikowi zaliczki. Natomiast dla celów podróży służbowej zagranicznej pracodawca ma obowiązek wypłacić pracownikowi zaliczkę. Może być ona wypłacona w walucie polskiej, a pracownik ma obowiązek rozliczyć się z poniesionych kosztów w przeciągu 14 dni od zakończenia podróży służbowej. Pracownik może rozliczyć się z pobranej zaliczki w dowolnej walucie.

Czas wolny w zamian za nadgodziny

Kwestie związane z udzieleniem w zamian za przepracowane nadgodziny czasu wolnego definiuje 

art. 151 zn.2 kodeksu pracy. Zasadniczo można wyróżnić dwie sytuacje w jakich udzielenie czasu wolnego może się odbywać, co za tym idzie dwie formy rozliczenia powstałych nadgodzin. 

W przypadku, gdy pracownik zwraca się na pisemny wniosek do pracodawcy o udzielenie czasu wolnego w zamian za nadgodziny - pracodawca może udzielic mu czasu wolnego w takim samym wymiarze w jakim powstały nadgodziny ( na przykład 8 nadgodzin = 8 godzin czasu wolnego). Jeśli pracownik korzysta z czasu wolnego w tym samym miesiącu, w którym powstały nadgodziny - przysługuje mu normalne wynagrodzenie, takie jak za pracę zgodnie z rozkładem. Jeśli natomiast nadgodziny powstały miesiąc wcześniej (na przykład w grudniu) niż wykorzystanie z tego tytułu czasu wolnego - to za miesiąc grudzień pracownikowi przysługuje oprócz normalnego wynagrodzenia również wynagrodzenie (bez dodatków) za przepracowane godziny nadliczbowe. W miesiącu następnym pracownikowi przysługuje wynagrodzenia za pracę wykonaną, czyli pomniejszone o liczbę godzin udzielonego czasu wolnego.

Z drugim przypadkiem mamy do czynienia, gdy pracodawca bez wniosku pracownika udziela mu w zamian za nadgodziny czasu wolnego. Pracodawca ma na to czas do końca okresu rozliczeniowego. Pracodawca jest zobowiązany do udzielenia czasu wolnego w wymiarze o połowę wyższym niż liczba przepracowanych godzin nadliczbowych, jednakże nie może to spowodować obniżenia wynagrodzenia należnego pracownikowi za pełny miesięczny wymiar czasu pracy. ( 2 nadgodziny = 3 godziny czasu wolnego). W przypadku gdy pracodawca udziela czasu wolnego w zamian za nadgodziny w miesiącu ich powstania pracownikowi przysługuje wynagrodzenie należne za pełny miesięczny wymiar czasu pracy oraz normalne wynagrodzenie za godziny nadliczbowe. Jeśli natomiast udzielenie czasu wolnego odbywa się w innym okresie rozliczeniowym niż przepracowane nadgodziny - pracownik i tak zachowuje prawo do wynagrodzenia należnego za pełny miesięczny wymiar czasu pracy. Stąd, pomimo krótszej pracy niż to wynika z wymiaru czasu pracy w miesiącu udzielania czasu wolnego za nadgodziny z inicjatywy pracodawcy, pracownik zachowuje prawo do pełnego wynagrodzenia, choć przez część godzin nie świadczył pracy.

W obu powyższych przypadkach, jeśli rozliczenie nadgodzin odbyło się na zasadzie udzielenia w zamian czasu wolnego, nie przysługuje pracownikowi dodatek za nadgodziny.

Trzecia ustawa deregulacyjna - ulga na złe długi

Istota ulgi na złe długi sprowadza się do możliwości pomniejszenia przez sprzedawcę wartości podatku należnego VAT w takiej wysokości, w jakiej wierzytelność nie została uregulowana przez dłużnika. Aby możliwe było skorzystanie z ulgi na złe długi, wierzytelności nie mogły ulec zbyciu ani też nie mogły minąć dwa lata od końca roku w którym faktura została wystawiona. Aby skorzystać z ulgi, wystarczy że wierzytelność zostanie przez podatnika uznana za nieściągalną, to jest nie została uregulowana przez dłużnika w określonym przez prawo okresie. 

Ustawa deregulacyjna obowiązująca od stycznia 2013 wprowadziła zmiany w terminie po jakim wierzytelność może zostać uznana jako tzw. zły dług. Po zmianach, VAT w ramach ulgi będzie można odzyskać po upływie 150 dni od terminu płatności wykazanego w fakturze. Co więcej, nie trzeba będzie powiadamiać o tym dłużnika. Sam fakt nie uiszczenia przez dłużnika wartości z faktury do 150 dni od momentu upływu terminu płatności obliguje go do dokonania korekty deklaracji VAT, a więc wcześniej wykazana wartość VAT z danej faktury o którą dłużnik zmniejszył zobowiązanie podatkowe musi zostać skorygowana i zapłacona przez dłużnika. Jeśli dłużnik nie dokona korekty, urząd skarbowy uprawniony jest do zastosowania sankcji w wysokości 30 procent kwoty VAT wynikającego z nieuregulowanych faktur, który nie został skorygowany.

Aby możliwe było skorzystanie z ulgi konieczne jest jeszcze spełnienie poniższych warunków:

- wierzyciel i dłużnik na dzień skorzystania z ulgi muszą być podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni - nie jest więc możliwe skorzystanie z ulgi na złe długi w związku ze sprzedażą dokonaną na rzecz osoby fizycznej oraz wobec podatników korzystających ze zwolnienia w podatku VAT ze względu na małe obroty czy zarejestrowanym jako podatnicy VAT zwolnieni. Jak należy rozumieć dzień skorzystania z ulgi? Otóż w przypadku, gdy korekta deklaracji składana jest za miesiąc styczeń 2013, zarówno dłużnik jak i wierzyciel w styczniu powinni być zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Wierzyciel, aby potwierdzić charakter dłużnika wobec podatku VAT powinien zwrócić się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o wydanie potwierdzenia, czy dana osoba została zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Urząd Skarbowy na wydanie decyzji ma 7 dni, od dnia złożenia wniosku o jego wydanie

- między wierzycielem a dłużnikiem nie mogą występować powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy,

- osoba będąca członkiem jednego z przedsiębiorstw ( przedsiębiorstwa wierzyciela lub dłużnika) nie może wykonywać  funkcji zarządzających, nadzorczych lub kontrolnych u kontrahentów

- kwestia ciągłości prowadzenia działalności od momentu dokonania sprzedaży do momentu rozpoczęcia dochodzenia swoich wierzytelności nie jest konieczna. Możliwe jest zawieszenie działalności przez  podatnika w okresie pomiędzy dokonaniem sprzedaży a korektą deklaracji VAT z tytułu ulgi na złe długi. Okoliczność, iż przez pewien czas wnioskodawca nie był podatnikiem VAT, nie pozbawia go możliwości skorzystania z ulgi. 

- jeśli wierzyciel przestaje istnieć na skutek przekształcenia dotychczasowej formy prowadzenia działalności gospodarczej (np. przekształcenia, połączenia czy podziału spółek), prawo do korekty podatku należnego w ramach ulgi na złe długi przechodzi na jego następcę prawnego, o ile wstępuje on we wszystkie prawa i obowiązki podatkowe poprzednika. Oczywiście musi on spełnić wszystkie ustawowe warunki tej ulgi.

Prowadzenie firmy z pomocą rodziny

Niejednokrotnie zdarza się, że w prowadzeniu firmy przedsiębiorcy pomagają członkowie rodziny. Pojawiają się wówczas wątpliwości co do prawidłowego zgłoszenia w ZUS i opłacania za nich składek ubezpieczeniowych oraz do możliwości traktowania wypłacanego im wynagrodzenia jako kosztu podatkowego.

Ogólnie należy wskazać, że szczególne warunki traktowania osób z rodziny przez przedsiębiorców dotyczą małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników, a ponadto dziecko adoptowane, dziecko małżonka, rodzica, macochę, ojczyma,  jeśli pozostają z przedsiębiorcą we wspólnym gospodarstwie domowym. Pozostałych osób mieszkających razem z przedsiębiorcą w jednym gospodarstwie ten warunek nie dotyczy, jak również nie dotyczy wspomnianych wyżej osób (małżonek, dziecko...) jeśli nie współtworzą z przedsiębiorcą jednego gospodarstwa domowego - mieszkają oddzielnie.

W podatku dochodowym w takich sytuacjach stosuje się specjalne przypisy. Otóż, przedsiębiorca nie zaliczy do kosztów firmy np. wypłacanego wynagrodzenia osobom wyżej wymienionym, zarówno jeśli są zatrudnieni na umowę o pracę, zlecenie, o dzieło. Dla przedsiębiorcy wartość wynagrodzenia pracownika i zleceniobiorcy będącego małżonkiem nie stanowi kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o pdof. Kosztem uzyskania przychodu nie będzie także wartość wynagrodzenia męża lub żony w nawet w sytuacji, gdy pomiędzy małżonkami ustanowiona jest rozdzielność majątkowa. Nie będzie osobą współpracującą pracownik, który zawarł małżeństwo z pracodawcą, przebywając na zwolnieniu chorobowym lub urlopie wychowawczym.

Należy wspomnieć tutaj, że w odniesieniu do członków rodziny - nie ma obowiązku aby wykonywali oni w takiej firmie pracę na podstawię umowy. Może to być zatrudnienie nieformalne - w charakterze doraźnej pomocy. Co do pozostałych wydatków poza wynagrodzeniem, powyższa reguła nie ma zastosowania, a konkretnie dotyczy to zwrotu wydatków z tytułu używania w celach służbowych prywatnego samochodu, diet i innych zwróconych kosztów podróży służbowej, wydatków na szkolenia i kursy.Wydatki takie nie są wyłączone z kosztów podatkowych, gdyż nie stanowią same w sobie wartości wykonanej pracy.

Co do składek ZUS, za osoby współpracujące z przedsiębiorcą istnieje obowiązek opłacania składek ZUS na warunkach jakby byli normalnymi pracownikami. W przypadku jeśli zatrudniony na umowę o pracę małżonek, małoletnie dziecko czy inny członek rodziny dla celów ubezpieczeń społecznych jest osobą współpracującą z przedsiębiorcą - całość składek finansowana przez przedsiębiorcę jest wówczas zaliczana w koszty uzyskania przychodu. Jest kilka uwag do tego problemu. Osoby współpracujące nie są traktowane na równi z właścicielem, dlatego ZUS preferencyjny w ich wypadku nie znajduje zastosowania, ale obowiązuje ich wysokość składek jaką w normalnych warunkach musi uiścić właściciel. Ponad 900 zł. Zaletą tej sytuacji jest fakt, że wysokość zarobku nie przekłada się nie zwiększenie składek ZUS, więc korzystne w pewnym sensie jest płacenie członkom rodziny pensji wyższych. Wyjątkiem jest zatrudnienie na umowę zlecenie - sposób opłacania składek ZUS jest taki sam, jak w przypadku osób niespokrewnionych. Opłacalne jest jedynie korzystanie z pomocy bliskich, którzy jednocześnie są zatrudnieni u innego pracodawcy i osiągają wynagrodzenie wyższe niż minimalne. Wtedy od takiej osoby istnieje konieczność opłacania składki ubezpieczenia zdrowotnego.

W przypadku, gdy osoba współpracująca z przedsiębiorcą nie osiąga z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, u przedsiębiorcy powstaje przychód z nieodpłatnego świadczenia, który co do zasady powinno się oszacować i wykazać jako podstawę opodatkowania. Jednak w przypadku osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków darowizn ( czyli przytoczonych powyżej, bez znaczenia czy zamieszkują lub nie zamieszkują wspólnego gospodarstwa ), zwalnia się z podatku wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń